« کجا به خنده می رسیم » سومین آلبوم مستقل " مانی رهنما " ، خواننده مطرح پاپ 30 دی ماه 89 توسط شرکت ایران گام منتشر شد . این آلبوم به دو صورت سی دی والتی و قاب شیشه ای عرضه شده است . کاور اصلی آلبوم تصویری از چهره خواننده را نمایش می دهد و در پایین تصویر وی ، پیانویی هم دیده می شود . در اینسرت داخلی آلبوم متنهایی از" مانی رهنما " و " بابک صحرایی " دیده می شود و همچنین مطلبی به یاد " آندره آرزومانیان" نوازنده پیانو و تنظیم کننده این مجموعه به چشم می خورد . این آلبوم در سال 87 ضبط شده است و خواننده آن دو آلبوم دیگر را نیز آماده انتشار کرده است . این مجموعه پس از 6 سال تازه ترین کار این خواننده پاپ محسوب می شود .

شایان ذکر است قطعه " حق السکوت " با ترانه ای از اندیشه فولادوند از این آلبوم مجوز دریافت نکرد و سر از اینترنت درآورد .

لازم به ذکر است تنظیم کننده و نوازنده پیانو 7 قطعه این آلبوم " آندره آرزومانیان " می باشد و قطعه کجا به خنده می رسیم با نوازندگی پیانو و تنظیم کنندگی " رضا تاجبخش" به سرانجام رسیده است . همچنین آهنگساز تمامی قطعات خود " مانی رهنما " می باشد .

بررسی قطعات آلبوم :

1 – تحملم کن = ترانه سرا : بابک صحرایی

نخستین قطعه آلبوم با نوای پیانو آغاز می شود و این زمان تا دقیقه 44/1 ادامه دارد . در این لحظه خواننده به آرامی و لحنی محزون شروع به خواندن می کند و به تدریج به اوج می رود و اجرا را ادامه می دهد . ترجیع بند قطعه اجرا می شود : ( اگه نگاهم سرده ماته / اگه وجودم غرقه درده / گناه من نیست ، باور کن – تو  رو که دیدم / دنیا لرزید / تمام روحم از هم پاشید / بیا شبامو پرپر کن ) در ادامه خواننده به کار خود ادامه می دهد تا به زمان 55/3 می رسد ودر این بخش پیانو به تکنوازی می پردازد . در زمان 32/4 باز خواننده کار خود را شروع می کند و این بار در گامی پایین به اجرا می پردازد : ( تحملم کن اگه به سوگ خودم نشستم ) و پس از آن چند بیت دیگر را می خواند و دوباره به ترجیع بند می رسد . در ادامه سایر ابیات این قطعه را نیز اجرا می کند و با اجرای دوباره ترجیع بند و با گفتن تحملم کن این قطعه به پایان می رسد .

این قطعه جزو کارهای خوب آلبوم محسوب می شود .

2 – کجا به خنده می رسیم = ترانه سرا : بابک صحرایی

پیانو با قدرت بیشتری شروع به نواختن می کند و این روند تا دقیقه 1 ادامه دارد . در ادامه خواننده شروع به خواندن می کند : ( به من بگو کجا به خنده می رسیم / حالا که زندگی تکرار ماتمه ) . خواننده کماکان اجرا را پی می گیرد و تا حدودی از گام پایین فاصله می گیرد . در ادامه در زمان 28/2 بخش بی کلام فرا می رسد و در زمان 10/3 خواننده به اوج می رود و کماکان همین روند را ادامه می دهد و در ادامه وی به گام پایین تر می آید . خواننده در اجرای ترانه همچنان ابیات این قطعه را می خواند و با تکرار چند باره ترجیع بند این قطعه به پایان می رسد .

این کار نیز جزو قطعات موفق آلبوم می باشد .

3 – زندگی مسخره = ترانه سرا : نادر بختیاری

با نوای پیانو این قطعه کار خود را آغاز می کند . در زمان 38/1 خواننده شروع به اجرا می کند : ( من از این زندگی مسخره هیچی نمی خوام / جز یه پیانو و یه حنجره هیچی نمی خوام – هر چی خواستم نه ، به هر چی که نخواستم رسیدم / حالا جز عمر گره تو گره هیچی نمی خوام ) . مشخص است که خواننده از تمکن مالی برخوردار است که از این زندگی مسخره جز یک حنجره و یک پیانوی چند 10 میلیونی هیچ چیز دیگر نمی خواهد ( !!! ) .

در ادامه باز پیانو اوج می گیرد و خواننده به اجرای طولانی خود ادامه می دهد و سایر ابیات این قطعه را می خواند . در زمان 35/4 باز پیانوبه سولو نوازی می پردازد و بازهم خواننده ظاهر می شود و به اجرای خود ادامه می دهد . در ادامه خواننده به اوج می رود و با تاکیدهای فرهاد وار به ترجیع بند قطعه می رسد و با خواندن آن ، کار به پایان می رسد .

ترانه این قطعه نسبت به سایر آثار این آلبوم کار متفاوت تری است .

4 – یه پیانو یه گل سرخ = ترانه سرا : بابک صحرایی

تا زمان 26/1 پیانو به سولو نوازی می پردازد . در ادامه خواننده به آرامی شروع به خواندن می کند که گهگاهی اوج و فرود را نیز تجربه می نماید . ( یه پیانو ، یه گل سرخ / یه چراغ نیمه روشن – یه شب ترانه سوزو / آخرین ترانه من ) .

خواننده بدون وقفه تا زمان 45/5 که آخر این کار است به اجرای خود ادامه می دهد . در طول اجرا تغییرهای کوچکی در لحن خواننده مطابق با ملودی ایجاد می شود .

5 – یاد تو = ترانه سرا : بابک صحرایی

پس از اورتور 1 دقیقه ای خواننده به آرامی شروع به خواندن می کند . ( از من و تو روی ساحل یه رد پا مونده / رفتی اما رنگ چشات توی نگاه دریا مونده – از من و تو توی جنگل عین شاه بلوطای پیر / هنوزم عکس دو تا قلب روی تن درختا مونده )

پس از آن پیانو به اوج می رود و خواننده در گام بالاتری به اجرای خود ادامه می دهد  . وی در ادامه فرود را نیزتجربه می کند و ابیات را اجرا می کند . در زمان 40/4 باز پیانو شروع به نواختن به صورت سولو می کند و این روند ادامه دارد تا زمان 17/5 که قطعه تمام می شود .

6 – خودمو گم کردم = ترانه سرا : بابک صحرایی

پیانو تا دقیقه 1 به نواختن مشغول است . در ادامه خواننده در اوجی نسبی به اجرا می پردازد . ( خودمو گم کردم اون منه دیروزو / این که توی آینه است خود منم یا تو ) و در ادامه به این بیت می رسد : ( اسیره دنیایی تاریک و بی نورم / به هر طرف می رم باز از خودم دورم )

اجرا با فواصل پیانو تا دقیقه 3 ادامه دارد و پس از آن خواننده باز به خواندن ادامه می دهد و دوباره ترجیع بند آغازین قطعه را اجرا می نماید .

بخش آغازین قطعه از ملودی مناسبی برخوردار است ولی در ادامه ملودی نزول می کند . خواننده این قطعه را به همسرش تقدیم کرده است .

7 – آیینه وار= ترانه سرا : مریم اسدی

پیانو به صورت پرحجم شروع به نواختن می کند . در ثانیه 57 خواننده به آرامی و محزون و بر اساس ملودی به اجرا می پردازد ( می دونم گاهی حرفام خیلی تلخه / بگو می تونی حرفامو ببخشی ) . خواننده با فواصلی به خواندن خود بدون وقفه ادامه می دهد . این اجرا با اوج و فرود نسبی همراه است . پس ازآن پیانو فضا را در اختیار می گیرد . در ادامه خواننده به اوج می رود و پیانو نیز با آن به نحوی پرحجم تر همراه می شود .

8 – وداع = ترانه سرا : یغما گلرویی

تا ثانیه 54 پیانو با تکنوازی می پردازد . خواننده در ادامه اجرایی طولانی را تجربه می کند و به آرامی ترجیع بند را بدین نحو می خواند : ( چشام خیسن خداحافظ / عزیز من خداحافظ – دلم خونه خداحافظ – پشیمونه خداحافظ ) .

خواننده کماکان به اجرای خود ادامه می دهد و دوباره ترجیع بند قطعه را اجرا می کند و در پایان با گفتن " خداحافظ " این قطعه و خود آلبوم به پایان می رسند و آلبوم در دقیقه 50 تمام می شود .

آلبوم « کجا به خنده می رسیم » پس از 6 سال تجربه نه چندان موفقی از خواننده ای است که کماکان اصرار بر اجرای اشعار و ترانه های سیاه و ناامید کننده دارد .

با وجود آنکه مانی رهنما از صدایی تربیت شده و قابل قبول برخوردار است ولی هرگز نتوانست در مقایسه با خوانندگانی چون : محمد اصفهانی ، علیرضا عصار ، ناصر عبداللهی و ... که تقریبا کار خود را در یک زمان شروع کرده بودند ،چه به لحاظ شهرت و چه محبوبیت ، در یک رده قرار بگیرد . یکی از مهم ترین دلایل آن را می توان به اجرای اشعار و ترانه هایی مربوط دانست که رهنما اصرار و پافشاری بر اجرای آنها داشت و همچنان نیز دارد ؛ کارهای سیاه که نمی توانند چندان با مخاطب ارتباط برقرارنماید .

این مورد مهم در این آلبوم به اوج خود رسیده است . اگرچه وی در آلبوم " تموم شد ترانه " تا حدودی از این نقص کاری دست کشیده بود اما در این مجموعه دوباره به اجرای قطعات عموما عاشقانه سیاه و ضد مخاطب روی آورده و وقتی این گونه ترانه ها با همراهی فقط یک ساز مانند پیانو همراه شده است ،نوعی پس زدگی در مخاطب ایجاد می نماید و شنونده را کاملا عصبی می کند .

متاسفانه به همان اندازه که کارهای " همه چی آرومه ای " که یک دو سال است مد شده ، اغراق گونه می نمایاند ( اگر چه این کارها می توانند وجه مثبت هم داشته باشند و آرامش  را به شنونده خود منتقل سازند و کارکردی تخریب گرا ندارند ) کارهایی از این دست که " من در سوگ خودم نشسته ام " و مانند آن که در این آلبوم کم هم نیست ، فضایی سیاه و آلوده را مقابل مخاطب خود قرار می دهند و به جای آرامش عذاب را به وی منتقل می سازند .

خوش بینی و بد بینی دو سر این ماجرا هستند و سوال اصلی آنجاست که آیا واقع بینی بر هردوی اینها ارجحیت ندارد ؟

مورد دیگر که این آلبوم را چندان دلچسب نمی کند ، ملودی های آن است . ملودی ها هرگز نمی توانند مخاطب را با خود همراه کنند . به خصوی در آثاری با این ویژگی که فقط با یک ساز اجرا می شوند باید آن قدر ملودی قوی باشند که نبود سازهای مختلف را بپوشاند و نبود آنها چندان احساس نشود. اینکه چه ملودی ای قوی تر است هرگز فرمول پیچیده ای ندارد . اگر یک ملودی خوب پرداخته شده باشد با یک بار شنیدن آن در ذهن مخاطب جای می گیرد و وی تمایل دارد این ملودی را بارها .و بارها بشنود ، بدون آنکه در وی خستگی و تکرار ایجاد کند . یک مثال مناسب برای یک ملودی خوب ، همین قطعه تازه منتشر شده " هوای تو " با صدای مهدی یراحی است . چه این ملودی را با موسیقی کامل ، با یک ساز و حتی بدون ساز هم بشنوید نوعی آرامش و ولع در شما برای بازشنوایی آن ایجاد می کند . اما ما در این آلبوم با ملودی هایی مواجه ایم که نمی توانند این کارایی را داشته باشند .

تنها نکته مثبت آلبوم نوازندگی بی مانند آندره آرزمانیان بوده است . نوازنده بزرگ پیانو که چند ماه قبل از انتشار این آلبوم درگذشت .

نکته دیگر نوع اجرای خواننده است . با وجود آنکه رهنما در اجراهای خود مسلط و توانا ظاهر می شود ، ولی در این آلبوم که فضای آن می توانست برای اجراهای پیچیده تر و تکنیکی تر مهیا باشد ، ما هرگز با این نوع اجراها روبرو نیستم وکارهای کاملا معمولی را می شنویم .

در بخش ترانه هم با کارهایی مواجه ایم که پیشتر و بیش تر از این با ساختار و محتوایی کاملا تکراری برخورد می کنیم . در واقع هیچ کدام از ترانه ها نه حرفی تازه را روایت می کنند و نه در ساختار با حتی یک بیت درخشان مواجه می شویم .

به هر روی مانی رهنما خواننده ای که چند سالی را در بازار رسمی موسیقی پاپ ایران غایب بوده است و بیشتر وی ترجیح داده به تربیت خواننده های تازه کار بپردازد ؛ گرچه این گونه کارها راباید در سالهای بازنشستگی و اواخر دوره خوانندگی انجام داد نه در کوران خوانندگی که یک خواننده را از مسیر اصلی خود خارج کند .

باید دید این خواننده در دو آلبوم تازه ای که در دست انتشار دارد می تواند از این سیاهی های مصنوعی دست بردارد یا خیر ؟